از پشت ديوارهاي سرد و سنگين زندان مخوف گوهر دشت ، از دل سياهچال ولايت فقيه، دكتر سعيد ماسوري نامه اي نوشته است تا به وجدانهاي بيدار جهانيان يادآور شود كه در ام القراي جهان اسلام، چه فجايعي بر نوع انسان ميرود.
سعيد ماسوري مخاطب نامه اش را به هر گوش شنوا اختصاص داده است.
دكتر ماسوري در بخشي از نامه اش مينويسد : در جائی که حد اکثر ۹۰ نفر گنجایش استاندارد آن است ، ۱۱۰۰ نفر محبوس است، برای هر ۲۵۰ نفر ۱ حمام ، هر ۵۰۰ نفر یک شیر صابون یا مایع دستشویی هر ۱۷۰ نفر یک توالت ( آن هم اغلب پر و سر ریز کرده است) هر ۵ نفر یک متر مربع جا(به همین خاطر از فضای راهرو و راه پله‌ها هم استفاده میشود) و هر ۵ یا ۶ نفر روی ۱ پتو می‌خوابند و مجبورند از ۷ صبح تا ۷ شب هم بیرون از سلولها و در محوطه هواخوری و جلوی آفتاب باشند چون در سلولها و زیر سقف مطلقاً جا نمی‌‌شوند
پيشتر بهروز هم از همانجا نامه اي نوشت. آن نامه را خطاب به بان كي مون نوشت بهروز جاويد تهراني. خطاب به دبير كل سازمان ملل. نامه احتمالا در كشويي گم شد و جوابي باز نيامد. چشم بهروز به در خشك شد.
امروز سعيد سراغ گوش شنوا را گرفته است. با من كه نيست قطعا. تو هم زياد خودت را ناراحت نكن.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر