سوء قصد به شیخ شچاع را جدی بگیریم . جنبش ، سازماندهی میخواهد .

شعار بسیار داده ایم . من مجید توکلی هستم . من یک محاربم . من رهبر جنبش هستم و . . .

فرض کنیم که این سوءقصد به نتیجه میرسید . فرض کنیم که فردا صبح با حکم محاربه و اعدام عزیزان دربندمان مواجه شویم . فرض کنیم که این رژیم در حال فرو پاشی حرکات ابلهانه بیشتری را برای یک روز بیشتر ماندن مرتکب شود . آیا باز هم به نوشتن و لینک کردن شعارهایی آنچنان و اینچنین بسنده خواهیم کرد ؟ به راستی آیا تنها با این شعارها میتوان یک نظام خون خوار و سفاک را به زانو در آورد ؟

اینها شعار است و گرچه برآمده از شعور و خرد جمعی میباشد اما قابلیتش در حد یک شعار حماسی ، تهییج کننده و تداوم بخش است و به تنهایی جوابگوی مسیر حرکت نیست . هر حرکت و نیروی جمعی ، نیازمند سازماندهی و تفکیک کارهای ستادی و صفی است .

کار تشکیلاتی ، نیاز به تشکل دارد و در غیر اینصورت ، بسیاری از توان و پتانسیل حرکتی خود را از دست خواهد داد .

سوء قصد به شیخ شجاع و تهدیدات چپ و راست و دستگیریهای پی در پی ، لزوم ایجاد تشکلی توانمند و در خور ملت بزرگ ایران را تشدید و تاکید میکند . باید هر چه سریعتر ، با حفظ شعار هر شهروند یک رهبر ، به سازماندهی و ترسیم روشن خط و خطوط پرداخت . از دوستان عزیز تقاضامیکنم در این راستا ، راهکارهای پیشنهادی خود را ارایه و در همین فضای سایبر به بحث بگذاریم .