وقتی تو می گویی وطن . . .

وقتی تو می گویی وطن من خاک بر سر میکنم           گویی شكست شیـر را از موش باور میكنم
وقتی تو می گویی وطن یكباره خشكم می زند            وان دیده ی مبهوت را با خون دل تر میكنم
وقتی تو می گویی وطن بـر خویش می لرزد قلم         من نیز رقص مرگ را با او به دفتر میكنم
بی كوروش و بی تهمتن با ما چه گویی از وطن         با تخت جمشید كهن من عمر را سر میكنم
وقتی تو می گویی وطن بوی فلسطین می دهی           من كی نژاد عشق با تازی برابر میكنم
وقتی تو می گویی وطن از چفیه ات خون می چكد      من یاد قتل نفس با الله اكبر میكنم
وقتی تو می گویی وطن شهنامه پرپر می شود          من گریه بر فردوسی آن پیر دلاور میكنم
بی نام زرتشت مهین ایران و ایرانی مبین                من جان فدای كیش آن یكتا پیمبر میكنم
خون اوستا در رگ فرهنگ ایران می دود               من آیه های عشق را مستـانه از بر میكنم
وقتی تو می گویی وطن خون است و خشم و خودكشی     من یادی از حمام خون در تل زعتر میكنم
ایران تو یعنی لباس تیره ی عباسیان                      من رخت روشن بر تن گلگون كشور میكنم
ایران تو با نام دین زن را به زندان می كشد             من تاج را تقدیم آن بانوی برتر میكنم
ایران تو شهر قصاص و سنگسار ودارهاست          من كیش مهر و عفو را تقدیم داور میكنم
ایران تو می ترسد از بانگ نوای نای و نی             من با سرود عاشقی آن را معطر میكنم
وقتی تو می گویی وطن یعنی دیار یأس و غم           من كی گل «امید» را نشكفته پرپر میكنم؟!